Ήταν η δεύτερη φορά που σε έβλεπα. Σήμερα απλά οδηγούσα με χαμηλότερη ταχύτητα εκείνη τη στιγμή και βρήκα ευκαιρία να σε προσέξω καλύτερα. Περπατάς με φανερή δυσκολία αλλά με σοβαρότητα και ίχνος απελπισίας. Είσαι περίπου 30. Φοράς κοκάλινα γυαλιά και το ένα μάτι σου είναι σχεδόν κλειστό. Έχεις όμορφα, ίσια, καρέ, μαύρα μαλλιά που τα έχεις στολίσει με μία λεπτή μωβ κορδέλα. Αργείς να κάνεις τα βήματά σου, τα χέρια σου δεν κινούνται αρμονικά με το σώμα. Στα πόδια φοράς ένα πολύχρωμο αθλητικό κολάν και στον ώμο κρατάς ένα σάκο με ένα στρώμα γυμναστικής. Σε νιώθω χαρούμενη, αποφασιστική, δυνατή και ώριμη. Και τότε ΣΕ ΘΑΥΜΑΖΩ!
Και σκέφτομαι εμένα που τώρα επιστρέφω από το πρωινό μάθημα χορού.
Γιατί πάλι γκρίνιαξα γι΄αυτό τον πόνο στη μέση και που δεν μπόρεσα να σηκώσω καλά το πόδι μου ενώ εσύ περπατούσες αργά αλλά σταθερά. Είμαι σίγουρη ότι το ίδιο σταθερές θα είναι και οι ασκήσεις σου. Γιατί δεν μου άρεσαν τα μαλλιά μου όταν με κοίταξα κάποια στιγμή στον καθρέφτη. Τι ωραία που βρήκες το χρόνο να φτιάξεις τα δικά σου σήμερα τόσο όμορφα. Γιατί ζήλεψα το κολάν σου και πόσο θα ήθελα να μπορούσα κι εγώ να χωρέσω σε ένα ίδιο σαν αυτό που φοράς. Γιατί τα μάτια μου ήταν κουρασμένα και κόκκινα κι ας ήταν το ένα δικό σου κλειστό. Γιατί πήγα με το αυτοκίνητο, ξεκούραστα ενώ εσύ περπατούσες. Γιατί εσύ είχες θέληση και πείσμα ενώ εγώ ακόμα παλεύω να τα αποκτήσω προσπαθώντας να βγάλω από μπροστά μου τις όποιες δικαιολογίες εμφανίζει το μυαλό μου ως εμπόδια.
Σε θαύμασα γιατί εσύ και θέλεις και μπορείς. Και το κάνεις. Χωρίς προφάσεις. Χωρίς ανόητες δικαιολογίες. Κάνεις κάτι για σένα. Κάτι που σου κάνει καλό και σε ευχαριστεί. Γυμνάζεσαι. Είσαι υγιής και σηκώνεσαι και προσπαθείς να κάνεις κάτι που εγώ δεν εκτιμώ τόσο όσο του αξίζει. Που γκρινιάζω σαν παιδί γιατί δεν τα καταφέρνω ενώ εσύ δεν το αφήνεις και συνεχίζεις να προσπαθείς.
Σε θαύμασα. Πόσο θα ήθελα να σε ακολουθήσω να σε δω να γυμνάζεσαι, να χορεύεις, να το χαίρεσαι. Να σε δω και μετά να γυρίσω να μου πω ένα “Σύνελθε, επιτέλους!” για κάθε ανόητη σκέψη που κάνω και με μειώνω.
Σε θαύμασα γι' αυτό που είσαι και που αξίζεις. Γύρισα στο σπίτι και με κοίταξα στον καθρέφτη. Καλά. Προσεκτικά. Και σαν να μίλησες μέσα στο μυαλό μου. Και ήταν τα μάτια μου που άστραψαν και η καρδιά μου που χτύπησε πιο ρυθμικά. Και τότε χαμογέλασα. Πιο δυνατή και πιο αποφασισμένη.
Σε ευχαριστώ για τις σκέψεις που μου χάρισες χωρίς να το ξέρεις και την δύναμη που μου έδωσες. Κι αν τύχει και σε δω ξανά, υπόσχομαι να σταματήσω το αυτοκίνητο και να σου μιλήσω. Μπορεί να μη σου πω τι μου πρόσφερες, σίγουρα όμως, αν σου χαμογελάσω, θα καταλάβεις. Και θα σου πω “Συνέχισε να προχωράς μπροστά”. Υπόσχομαι το ίδιο να κάνω και εγώ...
source: http://brightsideofmom.gr/feelings/item/1599-synexise-na-proxoras